Πέμπτη 17 Μαΐου 2012

Μικρός θάνατος



Ένας ακόμα μικρός θάνατος είναι. Θα περάσει.
Το σύμπαν μετατοπίζεται εντός μου, μια μοίρα πιο κοντά σου, δυο μοίρες πιο βαθιά, τρεις μοίρες το ορίσανε και λόγος δεν μου πέφτει. Ακίνητη αιωρούμαι, σφαλνώντας τα μάτια, απασφαλίζοντας δεσμούς που πότισα με φόβο. Όσα γλυκά κι αν έφτιαξα απ' τους καρπούς του, μια πίκρα θα ξαπόσταινε στην άκρη του λαιμού μου. Αναρρηχητικό, πλανήθηκε και πλάνεψε τόσα χρόνια το φυλλοβόλο βλέμμα μου. Υπερηχητικό, γέμιζε μ' εκλείψεις και σκοτεινιά τον ουρανό μου... σκόρπιζε προκατάληψη κάθε που η ίσαλος γραμμή μου βούταγε στην δροσιά της υποψίας σου. Μα έτσι όπως στροβιλίζεσαι σιμά μου, λαχτάρησα μια βόλτα στη δίνη του χαμού. Ένας ανθός ακόμα υπολογίζει... φυγόκεντρους, γωνίες και στατιστικά σφάλματα, έτοιμο να σημάνει τη σειρήνα του πολέμου, να με ποτίσει δραμαμίνες κι ανναβολικά... Είναι νέο και δεν μπορώ να το κακίσω. Τι φταίει κι αυτό αν γεννήθηκε φόβος και τ' ανάθρεψε η αμφιβολία..;  θα 'ρθει κι η ώρα της δικής του μάχης. Εγώ παρέδωσα τα όπλα μου στη γη. Δεν υπάρχει πόλεμος εδώ. Μόνο κατάλυση και φως. Κι αυτή η δίνη...
Ένας ακόμα μικρός θάνατος είναι. Θα περάσει.     

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου