Το 1990/1 ήταν ένα έτος αποκάλυψης για μένα. Διψούσα για κόσμο. Κι όταν λέω κόσμο, δεν εννοώ κοσμοπλημμύρα, συνάθροιση, λαοθάλασσα, αλλά τον πλανήτη ολόκληρο και ίσως παραπέρα. Διότι ακόμα και στα 13 μου, το όνειρο του κοσμοναύτη δεν είχε τσαλακωθεί τόσο ώστε να μην αναγνωρίζεται. Στην προσπάθειά μου να εξαλείψω την μητρική μου γλώσσα από το default, και χάρη στο ύψιστο δώρο της τεχνολογίας που μας έφερε την δορυφορική τηλεόραση, ξυπνούσα κάθε μέρα στις 5 και συντονιζόμουν στο CNN. Μάθαινα να ξεχνάω τα ελληνικά, έλεγα στον εαυτό μου. Παρακολουθούσα τους δείκτες του χρηματιστηρίου, κρατώντας σημειώσεις, λες και θα μου χρησίμευε σε κάτι στο μέλλον, τις κορυφές του πετρελαίου, την αθέατη πλευρά μιας καθημερινότητας που ζωντάνευε όταν εγώ κοιμόμουν... Μα αυτό που με στοίχειωσε, που με τράβαγε από τις πυτζάμες κάθε νύχτα και με έσερνε μέχρι την τηλεόραση, ήταν τα επεισόδια του πολέμου στον Κόλπο. Το γεγονός ότι παρακολουθούσα σχεδόν ζωντανά έναν μαινόμενο πόλεμο, ήταν κάτι σαν κακό ναρκωτικό. Είχε κάτι ξεσηκωτικό και ταυτόχρονα κάτι πολύ εξαντλητικό για την άγουρη σάρκα μου. Δεν έβλεπες χρώματα, παρά αυτό το ζαλιστικό night vision, με πράσινα φωτάκια που έσπερναν θάνατο. Όλα γίνονταν τόσο γρήγορα, που αναρωτιόμουν αν ξεχώριζαν φίλους από εχθρούς. Desert Storm και τα μυαλά στην άμμο. Ποια Santa Barbara και Τόλμη και Γοητεία..; Αυτά ήταν για superficial κατανάλωση. Πόλεμος. Live. Με χάρτες, υπερωκεάνια, πυραύλους, νεκρούς, μα κυρίως δίχως ίχνος δισταγμού. Λες κι ο πόλεμος είχε καθαγιαστεί στο βαρέλι με το άγιο μπρεντ. Κι έτσι ήταν. Καλό/κακό ήταν ξεκάθαρο. Άσπρο/μαύρο. Δεν πουλούσε αμφιβολία το σιενεν. Μόνο φρέσκο, just and justified πόλεμο.
Ήμασταν με την σωστή πλευρά της ιστορίας, που λέει και το εγχώριο τσίρκουλο.
