Και κατά τον ρουν των γεγονότων VI, VII

In the death car!

Εμπνευσμένος στίχος. Βάζω στοίχημα πως ο Iggy τον έγραψε στριμωγμένος μέσα σε ένα λεωφορείο της ΕΘΕΛ, πιασμένος από ένα χερούλι κακήν κακώς, τσαλαπατώντας τον διπλανό τύπο που έχει σκαρφαλώσει στο πλευρό του προσπαθώντας να διαβάσει τις πρόχειρες σημειώσεις που κράδαινε ο πρώτος στον αρχαίο κυματοειδή ρυθμό της λεωφόρου Δημοσθένους. Μα τι σθένος! Κι αυτή η έμπνευση... ο ιδανικός σύμμαχος στις πιο αντίξοες συνθήκες μιας καθημερινής οδικής μάχης . Πάντα εκεί να σου περιγράφει λυρικά τα όσα ο οδηγός θεωρεί δεδομένα μεν, αναστρέψιμα δε.
Ασφάλεια και αηδίες... πάτα το γκάζι άνθρωπέ μου να αποκτήσουμε καμμιά near death experience, να διαπιστώσουμε αν υπάρχει φως και πέρα από το τούνελ, κι αν δω πράγματι πως είναι όμορφα και ζεστά εκεί θα ζητήσω από το Φωτεινό Ον να επιστρέψω ως οδηγός λεωφορείου για να σας ταξιδέψω ως εκεί, χωρίς το φθηνό αντίτιμο του εισιτηρίου.

και συνεχίζει ο καλλιτέχνης να ψιθυρίζει στο αυτί μου...

You'll take a ride through the strangers
who don't understand how to feel
In the death car, we're alive...
In the death car, we're alive...

Και πράγματι, ήταν πιο ζεστά εκεί μέσα, όχι όμως πάντα ευχάριστα. Με ενοχλούσαν οι οσμές που ανέδιδε το απουσιολόγιο στο μάθημα της κοινωνικής και πολιτικής αγωγής. Σκασιαρχείο κι ανομβρία. Συνωμότες μέγιστοι. Το αποτέλεσμα ήταν να βαράμε θηλυκές κι αρσενικές μύγες που πετούσαν κι αυτές ολούθε κι αδιακρίτως, προκαθήμενοι λαθρεπιβάτες της απλυσιάς.

Ουφ...

Part VII

Καθισμένη δίπλα σε έναν γηραιό κύριο κρυμμένο πίσω από μια Εστία, την μοναδική εφημερίδα που κατάφερνε να συστεγάζει νέα και παλιά, άρχισα να φταρνίζομαι. Αυτό το ανθισμένο κλαδί μυγδαλιάς που είχε φυτέψει στο πέτο από το αυλακωμένο σακκάκι του, σκόρπιζε ροζ παραισθήσεις που χώνονταν αναιδέστατα στα ρουθούνια μου όσο ο συμπαθέστατος κύριος χωνόταν με τη σειρά του πιο βαθειά και ζωηρά στα νέα που κυλούσαν στο ασπρόμαυρο φόντο του ορθογώνιου εφιάλτη.

Ξαφνικά, την είδα γιαπωνέζικο φυλλοβόρο καρτούν που δέχεται επίθεση, σε αργή κίνηση πάντα, από μια Παλαιά Αρχή της Εστίας του Σκότους. Με κόκκινα αγγεία να ξεφυτρώνουν στα αλγοφόρα μάτια μου, υπό την πίεση του υγρού αψού που απέφευγα να προφέρω, προσπαθούσα να κουνήσω τη μύτη μου σαν μαθητευόμενος μάγος και να εξαφανίσω ή να εξαφανιστώ.
Κοφτές λαβές Τσου γρονθοκοπούσαν τον αέρα του αντιπάλου, χωρίς να καταφέρνουν πλήγμα. Άλλωστε δεν ήθελα να προσβάλλω τον χρονοταξιδιώτη. Απέπνεε σεβασμό αυτός ο παράδοξος προσκηνυτής των γραμμάτων.

Και τότε θυμήθηκα τον χαμογελαστό έγχρωμο τυπάκο που με είχε πλησιάσει στην αφετηρία του πρωινού. Δεν μιλούσε ελληνικά, μα το καμπανάκι έκτακτης ανάγκης είναι παγκόσμιο φαινόμενο που εκπέμπει χαρακτηριστικό, αργόσυρτο ήχο και ξεκάθαρο μήνυμα. Μου ζητούσε, με επίμονο και συνάμα απελπισμένο βλέμμα, να ανταλλάξουμε χαρτάκια από τις πολύτιμες συλλογές μας. Το δικό του άλμπουμ απέλειπε ουσίας... κενό. Άδεια κάδρα που περίμεναν τον ελεήμονα καλλιτέχνη να εμπνευστεί από την θλίψη του κυρίως θέματος, του επιλόγου της επιβίωσης.
Μου πρότεινε μια προσφορά - πακέτο με αρωματισμένα χαρτομάντηλα Manex για να με δελεάσει, μα δίστασα. Τα δικά μου χαρτάκια ήταν χωμένα μες το πορτοφόλι μου και δεν ήθελα να τα εκθέσω, πόσο μάλλον να τα ανταλλάξω με κάποιον που δεν γνώριζα.

Μα τώρα... τώρα που οι κοιλότητες πλημμύριζαν απαισιοδοξία, τώρα που η ανάγκη για αυτό το διαβολεμένο συγχωροχάρτι έμοιαζε με επετεία, τώρα που οι ρόλοι αντιστράφηκαν έστω για λίγο, τώρα που τα τετράγωνα της αντοχής μου άδειασαν, ακόμα και τα κοντά μου μανίκια με πρόδωσαν. Μόνο η μνήμη ήταν εκεί. Ταξίδευε κορδωτή, σχεδόν με έπαρση, πάνω στο ροζ σύννεφο που έβρεξε τον κατακλυσμό της απελπισίας.
Στράφηκα προς το παράθυρο και μου φάνηκε πως είδα την αντανάκλαση μιας, γνώριμης πια, οδοντοστοιχίας να μου χαμογελά με νόημα. Ήταν ο δικαιωμένος Λούθηρος.