Και κατά τον ρουν των γεγονότων IV, V

Οι ομάδες, ζεύγη ή παρέες, ήταν πιο απρόβλεπτες. Κινούνταν σαν κομμένα καρέ απο low budget ταινία. Πολύχρωμοι ήχοι που γλίστρησαν απ' τα σύρματα του ΟΤΕ, ανεβοκατέβαζαν οκτάβες υπό τις οδηγίες αόρατου μετρονόμου.

Το καλοκαίρι, με τα τζάμια κατεβασμένα και τα λιγοστά ρούχα, με τις μηδαμινές αντιστάσεις, το πολύβουο κύμα έσκαγε ανενόχλητο πάνω στην γραφική παράσταση του χρόνου με τόση ορμή, που σκόρπιζε στο χώρο δίνοντας άλλη υφή στην πυκνότητα του αέρα.

Το χειμώνα απ' την άλλη, όλα, έμψυχα και άψυχα, σκέψεις, λέξεις, συστέλλονταν. Μόνο οι κόρες των ματιών τεντώνονταν για να συλλάβουν τα συρρικνωμένα νοήματα στις ακραίες κινήσεις των φαινομένων. Οι ήχοι πάγωναν στα χείλη. Υπέθετες μόνο την κίνηση των τεκτονικών πλακών κάτω απ' τα βαριά ρούχα και μάντευες, απ' τον αχνό της αναπνοής τους, τις υψηλές θερμοκρασίες του νου που εξάτμιζαν τις λέξεις.

Παρακολουθώντας ένα πρωί τη ροή του πλήθους, αποκόπηκα. Άκουσα το κρακ. Και η εικόνα πήγε ένα βήμα παραπίσω. Μηχανικά, έψαξα να βρω το τηλεκοντρόλ στην κωλότσεπη. "Καμμιά φορά πατάω κουμπιά κατά λάθος", σκέφτηκα.

Part V

Τότε συνειδητοποίησα πως τα γυαλιά μου είχαν σπάσει. Το κρακ, θυμήθηκα...
Ήταν ίσως η πρώτη φορά που αντίκρυσα τον κόσμο αποενοχοποιημένα. Δεν χρωστούσα κάτι. Τότε γιατί κρυβόμουν πίσω από το δάχτυλό μου; αναρωτήθηκα. Ποιος καθωσπρεπισμός μου υποδείκνυε το που ή ποιόν ή πόσο θα πρέπει να παρατηρώ τον κόσμο; ποιος με εμπόδιζε από το να κοιτάζω τις κινήσεις των περαστικών, το χρώμα της φωνής τους, την υφή της σάρκας τους, από το να μαντεύω τις ενδόμυχες σκέψεις κι επιθυμίες τους, από το να πλάθω το οικογενειακό ιστορικό τους και να φαντάζομαι την επόμενη ζωή τους, πετώντας το προζύμι της εικόνας τους στον αέρα που μύριζε θειάφι;

Εύφλεκτο υλικό ο άνθρωπος, μα ακόμα περισσότερο η φαντασία του.

Με τη σιγουριά που γεννούσε το κενό κάτω από τα αθλητικά παπούτσια μου, το ίδιο κενό που κατάπιε το προπατορικό αμάρτημα και την παράδοση των προγόνων μου, τις ενοχές και τις τύψεις, όργωσα τις αόρατες διαδρομές μου ανάμεσα στο Μηδέν, τον Θεό όλων των πεσιμιστικών αντιλήψεων, και το Ένα... ανάμεσα στην Τάξη και το Χάος, κι έριξα άλλη μια ματιά, αυτή τη φορά πιο βαθειά, κατευθείαν στην ψίχα των ανθρώπων.