Deep Impact

...ή αλλιώς, πεθαίνοντας κάθε μέρα.

Περίεργο πράγμα ο θάνατος. Πραγματώνει στην ανυπαρξία του κάθε μας επιθυμία. Μας φέρνει μια ανάσα από τους φόβους μας δίνοντας έμφαση στο αναπόφευκτο, στο ανεκδήλωτο μα υποβόσκον. Κατατρώει τα εφήμερα αφήνοντας πεδίο για τα άλλα, τα μεγάλα, τα πάλλευκα όνειρά μας που χαράξαμε πριν από χιλιάδες χρόνια, αδέξια, συμβολικά, στη σπηλιά της ψυχής μας.

Λένε πως, μπροστά στο κατώφλι του θεριστή είμαστε όλοι μόνοι μας. Προφανώς, αυτοί που ισχυρίζονται αυτή τη μπούρδα, δεν έχουν ιδέα από μοναξιά...
Δεν έχουν ρίξει μακροβούτι μακρύτερο απ' την ανάσα τους, δεν θυμούνται πια τη χαρά στο βλέμμα των παιδιών που στροβιλίζονται μέχρι να χάσουν τη γη κάτω απ' τα πόδια τους. Δεν έχουν νοιώσει πως είναι να μην ανήκεις πουθενά, να κυνηγάς τη χελώνα προκαλώντας θεούς και δαίμονες, να βουτάς το κλειδί στη σαπουνάδα για να δεις τα χρώματα του ουράνιου τόξου αδιαφορώντας για το χρυσάφι που κρύβεται στην ουρά του, ν' αφήνεις πίσω σου νησιά και μάγισσες, γουρούνια και μονόφθαλμους... Πώς είναι να είσαι ο Κανένας...

Σ' αυτό το μισογεμάτο ποτήρι που λέγεται Ζωή, που μας κερνά αναμνήσεις και μας μεθά με λήθη, που υγραίνει τις διόδους της χαράς και της λύπης, ψάχνουμε να βρούμε κάποιον, όχι για να ξορκίσει τον Θάνατο, μα για να τον δικαιώσει.