Ο δικός μου Θεός

Χθες βράδυ με ρώτησε ένας φίλος αν είμαι παγανίστρια. Εύλογη ερώτηση, την οποία έχω θέσει αρκετές φορές στον εαυτό μου, αφού τα τελευταία χρόνια τρέχω σαν το κατσίκι σε βουνά, βωμούς, εκκλήσεις, δρώμενα που σχετίζονται με την πατρώα θρησκεία των Ελλήνων.

Η αλήθεια είναι πως προσπαθώ. Προσπαθώ με νύχια και με δόντια να διατηρήσω την ανθρώπινη υπόστασή μου. Προσπαθώ να "δω" την πίστη. Πράγμα που φυσικά σκοντάφτει πάνω σε τοίχο. Διότι αν προσπαθείς με την λογική να αισθανθείς, άστα να πάνε στον διάολο.
Κι όμως, θαρρώ πως, εκεί στην φύση, κάτω από τον έναστρο ουρανό, μπορώ να νοιώσω λιγάκι μέρος του συνόλου. Ενός συνόλου το οποίο μπορώ να υποστηρίξω, και που πάντα με στήριζε όταν τρέκλιζα (το τελευταίο συμπεραίνεται από το γεγονός ότι είμαι ακόμα όρθια χαχα).

Δεν ξέρω αν υπάρχει ο Δίας, ο Αλλάχ, η Κάλι, ο Νυαρλαθοτέπ ή ο Βισνού, κι ούτε με απασχολεί αν θα μάθω ποτέ τα 700 ονόματα του Θεού. Δεν αντέχω άλλο τις ενοχές που προκύπτουν από τις ανθρώπινες σχέσεις στην προσπάθειά τους να προσεγγίσουν τον Θεό. Θέλω να μπορώ να του πω ένα άντε γαμήσου, όταν είμαι θυμωμένη μαζί του, χωρίς αυτό να θεωρείται προσβολή. Θέλω να μην μου κρατάει μούτρα όταν τον ξεχνάω, και να μη με τιμωρεί όταν του κάνω πλακίτσα.

Η καρδιά μου είναι καθαρή και γεμάτη μπαλώματα. Κι έτσι, σαν θυμωμένο και πληγωμένο παιδί τον αποζητώ, τον προσεγγίζω, τον παρατηρώ και τον κατακεραυνώνω.
Δεν ξέρω αν στην συνέχεια θα "μαλακώσω" ή θα το ρίξω στον κυνισμό, αλλά αυτό εξαρτάται από μένα. Μέχρι τότε, θα τριγυρνώ στα λαγκάδια και θα εξυμνώ την Σελάνα, τον Ήλιο και τη φύση που ήταν πάντοτε εκεί.
Κι αν τύχει και δω κανένα αστέρι να πέφτει, τρέχω να το σηκώσω! :)