Ο έρωτας στα χρόνια του ΔΝΤ

Αν σας τρώει η αβεβαιότητα του Χάιζενμπεργκ, κι αναρωτιέστε αν θα πάρετε κανένα ενεργειακό δάνειο, να κάνετε διακοπές σαν φωτόνια ρε παιδί μου, ή έστω σαν ελεύθερα σωματίδια που ξαναβρήκαν την ηρεμία τους, σκεφτείτε τι θα έκανε ο Σρέντινγκερ.

Τι κι αν δεν είσαι ο large τύπος των περιοδικών που κολυμπάει στο baby oil και ξεφεύγει σαν χέλι από την θερινή ραστώνη;! Εσύ είσαι ένας άνθρωπος με αισθήματα γεμάτος.

ΙιιιιιΙινγκ (απότομο φρενάρισμα)

ΣΤΟΠ

Μεσάνυχτα. Η ώρα που περνά το σκουπιδιάρικο, ενώ σε κάποιο στενό της Εκάλης μια φανταχτερή άμαξα γίνεται κολοκύθα.

Συναισθηηηηματα; λέει τσιριχτά το τριζόνι που έχει κουρνιάσει στον ώμο σου εδώ και κάτι τέρμινα.

Τα συναισθήματα το καλοκαίρι χαλάνε τη σούπα. Ή μάλλον, γίνονται σούπα. Σούπα, μούπες και μετά τέλος προγράμματος.

Κλείνεις τα μάτια και βλέπεις το μπανάλ ρολογάκι της ΕΡΤ. Και περιμένεις, και περιμένεις... και τρως τα νύχια σου και τα λυσσακά σου, πετάς τα δόντια σου στα κεραμύδια και περιμένεις την tooth-fairy, ενώ στο βιλλαμπάχο ακόμα τρίβουν...

Ο χρόνος δεν καμπυλώνει, η μαύρη τρύπα δεν εμφανίζεται κι εσύ μετράς πρόβατα.

Ένα, δυο, τρία... πεντακόσια επτά... χίλια εκατόν τριάντα έξι... ώσπου κάποια στιγμή το ρολογάκι εξαφανίζεται κι εσύ πια ακούς τα κουδούνια απ' τα πρόβατα.

Την άκουσα; αναρωτιέσαι σαν υπνωτισμένος γιδοβοσκός που έχασε το τσοπανόσκυλο. Μυρίζεις το δέρμα σου, για να βεβαιωθείς πως δεν αναδίδεις οσμή τραγίλας. Κοιτάζεις γύρω σου, κι όλα είναι στη θέση τους.

Ένα αχνό φως γλιστρά από τις γρύλιες.

Ξημέρωσε βλάκα. Λες. Το σήμα της ΕΡΤ είναι.

Ανοίγεις τον μαύρο κουμπαρά, που σου έκανε δώρο πρόπερσι ο προϊστάμενός σου την ημέρα που ζήτησες αύξηση. Δεν έχει σχισμή για να σε κλέψεις με τη λίμα. Πετάς μέσα τα κομμένα νύχια, τα σπασμένα νεύρα, τα κόκκαλα απ' τη σούπα, το μανταλάκι με τον αφαλό σου που τον φυλάει σαν κόρη οφθαλμού η περήφανη μάνα σου, την αδιαφορία, την απουσία, την ελπίδα, την ειρήνη, την αγάπη, τη σοφία και τις υπόλοιπες πτανίτσες, και τέλος ένα φλασκί υδροκυάνιο και έναν μετρητή Geiger.

Το κλείνεις ερμητικά, το τοποθετείς απέναντί σου πάνω στο τραπεζάκι από ανακυκλωμένο χαρτόνι, παίρνεις τη γάτα στα πόδια σου, τον παγωμένο φραπέ στο χέρι σου, και...

... και επιτέλους αδειάζεις.

Δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν, αλλά ίσως και τρία.

Ή θα σε απολύσουν επειδή πάλι θα πας για δουλειά με μαύρες σακούλες σκουπιδιών κάτω απ' τα μάτια, ή θα πάρεις αναρρωτική.

Το τρίτο το έχεις πάρει εδώ και καιρό κι είδες που σε έβγαλε.