Πέμπτη 26 Απριλίου 2012

Τα ροζ ντουβάρια της Αθήνας

Πριν από μερικά χρόνια, ξάπλωνα στο κρεβάτι μου κι έβλεπα την Αθήνα. Σαν ένας ιπτάμενος δίσκος ξαπλωμένος αναπαυτικά στην αττική γη, με εκατομμύρια φωτάκια να αναβοσβήνουν. Το φεγγάρι ασήμωνε τον Υμηττό, και σιγά σιγά ξεστράτιζε, ακολουθώντας την πορεία των άστρων.

Έναν Φλεβάρη όμως, ο ευγενικός ιδιοκτήτης του ερειπωμένου χαμόσπιτου που βρισκόταν απέναντι από το δικό μου, δυστυχώς, δελεάστηκε από την λάμψη των χρυσών δοντιών των εργολάβων κι αποφάσισε να μου κόψει τον αέρα. Αφάνισαν τα λιγοστά δεντράκια που γέμιζαν το κενό της ανθρώπινης παρουσίας, ξερίζωσαν τη συκιά, και γκρέμισαν με ένα φύσημα την κεραμοσκεπή μαζί με το οίκημα. Κι έτσι, τα τρία γουρουνάκια το 'βαλαν πάλι στα πόδια.

Για μερικούς μήνες, κυνηγούσα τα κενά της οικοδομής που αργότερα θα έκλειναν με παραθυρόφυλλα. Έσκυβα κι έβλεπα ένα κομμάτι του Τρελλού, μισό φεγγάρι, ένα τέταρτο από Ακρόπολη, 400γραμμάρια Λυκαβηττό... Δεν ήξερα αν ήθελα να θυμώσω ή να ξεχάσω όσο πιο γρήγορα γινόταν την απώλεια.
Τα βράδια του καλοκαιριού που ακολούθησε τα έβγαζα στην ταράτσα. Έστρωνα το sleeping bag, άνοιγα το ραδιοφωνάκι, κι έπεφτα ανάσκελα, περιμένοντας το φεγγάρι της γραμμής. Τι κι αν φαινόταν πιο μακρινό; παιχνίδια του ορίζοντα είναι. Το προτιμούσα από τα ροζ ντουβάρια.

Αν κάποιος σας κόψει τον αέρα, απλά στρέψτε το βλέμμα σας προς άλλη κατεύθυνση.
Είναι μάταιο να τα βάζεις με τα ροζ ντουβάρια!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου