Το χαμόγελο της Τζοκόντα

Πριν το Ένα γίνει νόμισμα,
η Ηθική είχε μια όψη.
Την φώναζαν Τζοκόντα.

Γεννήθηκα την εποχή των εκπτώσεων,
...τότε που η Τζοκόντα εισήχθη στο μουσείο.
- Υπερβολική δόση αυτοσαρκασμού, απεφάνθη ο νυχτοφύλακας,
κρεμάστηκε οικειοθελώς σε περίοπτη θέση, μειδιάζοντας στους αιώνες που δεν πρόκειται να την φθείρουν, στα βλέμματα που δεν πρόκειται να την κλέψουν, στη θολή ανάμνηση αυτού που κάποτε ήταν.

Η διαθήκη της ερμηνεύτηκε ως κοινωνικός εμπαιγμός.
Τρυπήστε τις κάλπικες λίρες, έλεγε,
κι από εκεί θα αναβλύσει το νάμα της ψυχής.

Οι επιταγές του χαμόγελού της έμειναν ανεξαργύρωτες.
Σα να υποψιάζονταν το βαρύ αντίτιμό τους,
τα πλήθη προτίμησαν την ελαφρότητα του φαίνεσθαι.
Κι έτσι, όσα δε μπόρεσαν να αγγίξουν,
τα έφεραν στα μέτρα τους.