Το μωβ καταϊφι

Ο μοναδικός τρόπος για να διατηρήσεις το συναίσθημα εντός των επιτρεπτών ορίων εκπομπής ρύπων είναι τα μαγικά κουτάκια του μυαλού. Αναλύσεις επί αναλύσεων, εκλογικεύσεις, στοίχιση, αφαίρεση, απλοποίηση, αξιοποίηση της εκλυόμενης ενέργειας προς καύση περιττού λίπους... όλα με οικολογική συνείδηση, μα δίχως αγάπη. Εκεί ανάμεσα σε αυτά τα κουτάκια γεννήθηκε ο κυνισμός. Μα αυτό είναι άλλη ιστορία.

Τα δικά μου κουτάκια τα έκοψα πλάγια παραλληλόγραμμα, σαν σπιτικό καταϊφι. Όσο σιρόπι κι αν τους έριχνα το απορροφούσαν όλο. Σταγόνα δεν έτρεξε, για πολύ καιρό. Κι ο ερασιτέχνης χημικός που είχα προσλάβει συνέχιζε ν' ανακατεύει τα υλικά μες τα δοκιμαστικά κουτιά του, με αυτή την ευτυχία της άγνοιας του κινδύνου.

Τα τελευταία βράδια, στο ρετιρέ του, τον επισκεπτόταν ο ίδιος εφιάλτης. Τα μεθυσμένα μου όνειρα. Δραπέτευαν με τη μορφή πουλιών. Χιλιάδες γαρύφαλλα καρφιτσωμένα πάνω σ' ένα μωβ καταϊφι.
Ξυπνούσε κάθιδρος, τυλιγμένος σε οσμές μούστου κι έναν υπόκωφο παφλασμό. Έλεγχε όλα τα καπάκια πως είναι στη θέση τους και τακτοποιούσε τις ανησυχίες του στο πουπουλένιο μαξιλάρι, που του γαργαλούσε τη μύτη.
"Αμ θα τα πιάσω αυτά τα πουλιά ένα βράδυ, θα τα μαδήσω και θα φτιάξω πάπλωμα", έλεγε και ξανάλεγε, μέσα από τα χαμηλωμένα βλέφαρα, έξω από τα νερά του.