Σύντομο βιογραφικό σημείωμα

Εξ απαλών ονύχων δεν χωρούσα πουθενά. Λίγο οι διαστάσεις μου, περισσότερο οι αντιδράσεις μου, με έβαζα πάντα στη μέση των πεδίων των μαχών. Στη μέση και ίσως πιο πέρα. Κοριτσίστικα δάχτυλα απλώνονταν επιθετικά προς το μέρος μου και πρότειναν να "κόψω". Έκοβα λοιπόν το νήμα της φιλίας μας δίχως να πολυκαταλαβαίνω το λόγο. Στην αρχή με αναφιλητά, αργότερα με σφίξιμο στα δόντια. Κι όλο έκοβα, έκοβα... μα μέσα μου μπάλωνα και μεγάλωνα κι εγώ και τα "γιατί".

Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί δεν με ήθελαν για φίλη τους. Στον αποκριάτικο σχολικό χορό ήμουν η καλύτερη Μαντόνα, με το γυαλιστερό κολάν, το φουλάρι στα μαλλιά και την ελιά πάνω από τα βαμμένα χείλη. Χόρεψα όλο το True Blue κουνώντας το μαντήλι μου, με κλειστά μάτια. Τραγούδησα όλο τον τελευταίο δίσκο της Βίσση σε μια γωνιά, κάτω από ένα φωτιστικό δαπέδου, με κλειστά μάτια. Αν γνώριζαν τα μέτρα των προγόνων μας περί απομάκρυνσης των επικίνδυνων στοιχείων, θα μου 'στελναν την πρόσκληση χαραγμένη σε όστρακο. Θαρρείς και με καλούσαν στα πάρτυ για να με βάλουν απέναντι. Απέναντι κι ίσως πιο πέρα...

Εκεί, στο περιθώριο του σχολικού προαυλίου, ανακάλυψα τα αγόρια. Ή μάλλον με ανακάλυψαν, σκυφτή, ανάμεσα στα πρώτα αναφιλητά. Και μου έδωσαν τη μπάλα τους. Και με έκαναν το κορόιδο τους. Κι ανάμεσα σε αυτό τον κύκλο με τις άγουρες κι αμούστακες φάτσες, έμαθα να κλέβω την μπάλα και να μη τους χαρίζομαι. Μέσα σε λίγους μήνες έγινα ένα πρώτης τάξεως αγοροκόριτσο μ' ένα μάτσο φίλους, που γνώριζαν πολύ περισσότερα για τη ζωή απ' όσα μαθαίναμε στο "Εμείς κι ο Κόσμος". Μου έδειξαν κρυψώνες και τους ξελευτέρωσα. Κι αυτούς κι εμένα.

Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε, μα η κατάσταση δεν έχει αλλάξει και πολύ. Τα κορίτσια μεγάλωσαν, μεγάλωσε κι ο κύκλος τους. Μα ποτέ δεν μεγάλωσε τόσο ώστε να με χωρέσει. Ακόμη δεν έχω καταλάβει το γιατί. Ίσως ποτέ να μην ανήκα εκεί. Κι αυτές οι αλεπούδες το μυρίστηκαν, από τότε.