Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου 2013

Ο γρύλος της Αλίκης

Είχα μια καλή φίλη κάποτε που της άρεσε να λέει πως μόνο τα παιδιά ζουν στο παρόν και πως μεγαλώνοντας χάνουμε αυτή την ιδιότητα. Όταν την ζάλιζα με τα προβλήματά μου, μου έλεγε πως μεγαλοποιώ τις καταστάσεις, φτιάχνω ένα σενάριο που συνήθως μοιάζει με βάλτο, και βουλιάζω εκεί οικειοθελώς, με όλες μου τις αισθήσεις. Παρομοίαζε μάλιστα την συνήθειά μου αυτή με το γνωστό ανέκδοτο με το γρύλο (ο τύπος που μένει από λάστιχο, ψάχνει για γρύλο και δημιουργεί μες το κεφάλι του μια ιστορία με δραματικό τέλος). Κι επειδή αυτό ήταν ένα πολύ συχνό φαινόμενο στη ζωή μου και στον τρόπο λειτουργίας/σκέψης μου, είχαμε συντομεύσει την διαδικασία. Μου πέταγε λοιπόν το φινάλε του ανεκδότου "άντε γαμήσου κι εσύ κι ο γρύλος σου" και με περίμενε. 
Αν κι έχουμε χαθεί πια, την ακούω συχνά μες το κεφάλι μου να επαναλαμβάνει ακούραστα το ανέκδοτο του γρύλου, μολονότι προσπαθώ να αντιμετωπίζω όσα έρχονται όταν έρχονται, και να μην πνίγομαι σε μια κουταλιά νερό.
Υπάρχουν φορές όμως που ξεμένω από έμπνευση ή νοιώθω πως βαλτώνω από το πολύ παρόν και το κρυφτοκυνηγητό, κι αφήνω ελεύθερο τον ενήλικα να σκάψει μια λαγουδότρυπα για να πέσω ανάμεσα στους υπόλοιπους τρελούς. Πάντα όμως, η ίδια φωνή, με ταρακουνά λίγο πριν μου πάρουν το κεφάλι. Ανοίγω τα μάτια μου και την βλέπω να τινάζει τα φύλλα που έχουν μπλεχτεί στα μαλλιά μου.
- Δεν βαρέθηκες να περιμένεις; της λέω.
Δεν μου απαντά, παρά μόνο με κοιτάζει διερευνητικά για να δει αν επέστρεψα ολόκληρη στον κόσμο του Τώρα. Με πιάνει απ' το χέρι και συνεχίζουμε το κουτσό.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου