Χίος
Διακοπές! Προορισμοί! αυτές οι δυο λεξούλες με τις άπειρες προεκτάσεις τους, που εκτείνονται ως τα πέρατα της γης κι ως αυτό που επιθυμεί η ψυχή του κάθε ταλαιπωρημένου, δηλαδή αβυσσαλέα τα ντεκολτέ της κατάστασης! αυτό το state of mind που λέγανε παλιά στο χωριό μου. Εκεί που σπας το ξυπνητήρι ανήμερα της Groundhog Day.
Όταν ανακοίνωσα σε φίλους και γνωστούς ότι θα επισκεφτώ τη Χίο, όλοι, μα όλοι ανεξαιρέτως, επικρότησαν την επιλογή, είτε είχαν επισκεφτεί (πλειστάκις) το νησί, ή επειδή είχαν δει/διαβάσει/ακούσει ομορφιές. Μα εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά, μερικά έχουν ρίγες, άλλα έχουν ξεθωριάσει, κάποια κρώζουν κι άλλα άδουν. Έχουν χίλιες φωνές και αποχρώσεις του μαύρου. Τσακώνονται, τσιμπιούνται, μαδιούνται, φαλτσάρουν, και στο μοναδικό πράγμα που συμφωνούν είναι πως ποτέ δεν συμφωνούν! η μόνη εξαίρεση με την οποία όλοι συντάχθηκαν ήταν αυτό το νησί. Εντάξει, σκέφτηκα, μεγάλο νησί, όλοι χωράνε. Εκεί θα μαζέψω τους φίλους μου! εκεί χωράμε όλοι!
Και πράγματι.
Επειδή όμως κατά βάθος είμαι προβοκατόρισσα, νομίζω πως αυτό το νησί που μας ενώνει, μπορεί κάλλιστα να μας χωρίσει!
σε Βόρειους και Νότιους!
όχι πως οι βόρειοι τύποι δεν γουστάρουν να πατάνε το ποδάρι τους στα υπέροχα διατηρημένα μεσαιωνικά χωριά του νότου, εκεί που η αρχιτεκτονική, τα χρώματα, τα μαστιχόδεντρα και οι παραλιάρες του, σε ταξιδεύουν σε άλλη εποχή, αλλά όπως θα καταλάβατε για άλλη μια φορά με κέρδισε ο βορράς. Βορειοανατολικά, βορειοδυτικά, δεν έχει σημασία. Το ίδιο έπαθα στη Λήμνο, στη Λέσβο, ε τώρα και στη Χίο.
Την αγαπημένη μου παραλία δε τη βρήκα μέσω γνωστού (site, φίλου κτλ). Εκεί δεν την κατέτασσαν ούτε στο τοπ τεν! ευτυχώς! αλλά μέσω μιας ντόπιας γυναίκας. Το κακό είναι πως την ανακάλυψα νωρίς, σαν τους μεγάλους έρωτες, που μετά όλα ωχριούν μπροστά του, κι όλο επιστρέφεις ξέπνοα και μετανιωμένος, και ξαπλώνεις σαν τον άνθρωπο του Βιτρούβιου στο βότσαλο που σμιλεύτηκε θαρρείς για να σε αγκαλιάσει και να σε ξαλαφρώσει από τον βαρύ χειμώνα που έχει φωλιάσει στα κόκκαλά σου.
Ο Γιόσωνας, που τόσο με ξένισε όταν πρωτάκουσα τη λέξη, δηλαδή ο Ιάσονας, που θέλει ο τοπικός μύθος να ξαπόστασε εκεί κατά την Αργοναυτική εκστρατεία. Και πώς να μην ξαπόστασε κι αυτός, με τόση ομορφιά...
Προβληματίστηκα λοιπόν λίγο με τον ιδιωματισμό, την γυρόφερνα τη λέξη στο νου μου για να τη συνηθίσω. Ώσπου με έβγαλε ο δρόμος στα Καρδάμυλα, στις Γεραγίδες. Α, σκέφτηκα, το έχουν χούι εδώ να μετατρέπουν το ιώτα σε γου. Ιερές γίδες - Γεραγίδες! Ιάσονας - Γιόσωνας! κι εκεί παίχτηκε η ραψωδία της αναγνώρισης με τα γνωστά επακόλουθα!
Δε θα αναφερθώ στο θλιβερό γεγονός της πυρκαγιάς που κατέκαψε το βορειοανατολικό κομμάτι της Χίου. Είμαστε βραχύβια όντα, αλλά ο πανέμορφος τόπος θα ξαναγεννηθεί με τον δικό του ρυθμό και την συνδρομή μας.
Θα αναφερθώ σε ένα τελευταίο που μου έκανε φοβερή εντύπωση. Την σχεδόν ολοκληρωτική έλλειψη τουριστικών μαγαζακίων που συναντάς σε όλα τα άλλα μέρη. Η Χίος δεν έχει ανάγκη από τον ευτελισμό/εκμετάλλευση του επισκέπτη κι αυτό μας το δείχνει με χίλιους τρόπους. Έχει βιβλιοπωλεία, εκδοτικούς οίκους, γαμάτο καφέ (σπάνιο πράγμα σε νησί λόγω ιδαιτερότητας του νερού), μουσικάρες, φαγητάρες, παραλιάρες, Παράδοση και όλα αυτά ήταν μόνο μια πρώτη ματιά. Αυτή που σε κάνει να ερωτεύεσαι και να επιστρέφεις!
