Μια κουταλιά νερό...

Η απουσία κινήσεών του πρόδιδε το τίποτα. Τα βλέφαρα και το άνω χείλος του, ψεκασμένα με γύψο, στέγνωναν τις σκέψεις του. Η ροή του λόγου του έβγαινε από τα λαγούμια της λογικής, αποστειρωμένη από εξάψεις. Κάποιος σιδέρωσε την ανατριχίλα του με μέριτο, σκέφτηκα, κι ένα ξεβαμμένο χαμόγελο σαν γαλλικό μανικιούρ απλώθηκε στα νύχια που είχαν γραπώσει εδώ και μέρες την καρδιά μου. Τον είχα σηκώσει στον πίνακα να μου πει το επόμενο μάθημα, κι αυτός απήγγειλε ερωτευμένους στίχους του Saadi(στη).
Είχα θαυμάσει σε πολλές περιστάσεις την ψυχραιμία του, αλλά πάντα διέκρινα την καλοστεκούμενη παύση που ακολουθούσε με την ομπρέλα της την τοπική καταιγίδα. Όχι όμως αυτή τη φορά. Βρεγμένη ως το κόκκαλο, τον κοιτούσα να κόβει με το μαχαιροπίρουνο το νήμα απ' την θηλιά της καχυποψίας μου και να με προσγειώνει σαν αποτυχημένο αυτόχειρα στην στοά του φθινοπώρου. Νομίζω πως μου πρόσφερε και το σακάκι του να σκεπαστώ για να μην πουντιάσω.
- Μια κουταλιά νερό ήταν, του είπα, συνεχίζοντας το φαγητό μου. Είμαι καλά.