Παρασκευή 8 Φεβρουαρίου 2013

Οσμές Ασμάτων

Τον τελευταίο καιρό, ο νοτιάς παίζει περίεργα παιχνίδια με την όσφρησή μου. Φέρνει μια ένταση κι ένα ατυχές, τις περισσότερες φορές, πάντρεμα μυρωδιών, που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε συμβιβαστικό διαζύγιο της πραγματικότητας με τις αισθήσεις μου. Εκκρεμεί η υπογραφή μου, πιασμένη κι αυτή απ' την χειρολαβή της όστριας. Πιο δίπλα αιωρείται σαν χιλιογραμμένο φύλλο προόδου μια σχολική τιμωρία: "Οι ιμπεριαλιστικές τάσεις των κορεσμένων λιπιδίων".
Μια χλωμάδα τσιγαρισμένη με καρυκεύματα σε φθηνό λάδι, νυσταγμένοι νεαροί που μπέρδεψαν το αποσμητικό χώρου με το Axe, δεσποινίδες που ίπτανται μέσα σε νεφέλες ανθηρής ματαιοδοξίας, σουπιές που πετούν ιδρωμένα μελάνια, μαθητευόμενοι ασβοί ανεξίτηλης δυσωδίας και κουζίνες, κουζίνες, κουζίνες απ' όλα τα μήκη και πλάτη της γης... Όσα παράθυρα κι ανοίξεις, ορδές οσμών κάνουν έφοδο αδειάζοντας ασφυξιογόνους κάλυκες, τρυπώντας μύτες σαν ετεροχρονισμένα χαμένα παιδικά στοιχήματα, σαν εφηβικά piercings στο στοκαρισμένο πρόσωπο της σοβαροφάνειας.

Αν χώσω τα ακουστικά στη μύτη μου, λες να ημερέψει η μουσική την παραφωνία του ρύγχους; Αν αντιστρέψω για λίγο τις ιδιότητες των αισθητήριων οργάνων κι αρχίσω να μυρίζω με τ' αυτιά; Γιατί μόνο τα μάτια να μιλούν όταν οι περιστάσεις το απαιτούν;
Δυο λευκά καλώδια κρέμονται τώρα απ' τις ρινικές μου κοιλότητες, και σαν σύγχρονος Φραγκλίνος που περιμένει να κεραυνοβοληθεί, πατάω το Play.

Σήκω Βοριά, έλα Νοτιά, φύσα τα κλωνιά μου, να ξεχυθούν, να σκορπιστούν παντού οι ευωδιές μου. Σήκω Βοριά, έλα Νοτιά φυσήξτε τα κλωνιά μου να ξεχυθούν, να σκορπιστούν παντού τα αρώματά μου. Όλων των μύρων τ” άρωμα και η ευωδιά είσαι εσύ. Κανέλα, μοσχοκάλαμο κι” ο νάρδος με τον κρόκο, και ρίζες αρωματικές του Λίβανου και σμύρνα και αλόη, και όποιο μύρο πεις, σε “σένα ευωδιάζουν.


Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου 2013

Ο γρύλος της Αλίκης

Είχα μια καλή φίλη κάποτε που της άρεσε να λέει πως μόνο τα παιδιά ζουν στο παρόν και πως μεγαλώνοντας χάνουμε αυτή την ιδιότητα. Όταν την ζάλιζα με τα προβλήματά μου, μου έλεγε πως μεγαλοποιώ τις καταστάσεις, φτιάχνω ένα σενάριο που συνήθως μοιάζει με βάλτο, και βουλιάζω εκεί οικειοθελώς, με όλες μου τις αισθήσεις. Παρομοίαζε μάλιστα την συνήθειά μου αυτή με το γνωστό ανέκδοτο με το γρύλο (ο τύπος που μένει από λάστιχο, ψάχνει για γρύλο και δημιουργεί μες το κεφάλι του μια ιστορία με δραματικό τέλος). Κι επειδή αυτό ήταν ένα πολύ συχνό φαινόμενο στη ζωή μου και στον τρόπο λειτουργίας/σκέψης μου, είχαμε συντομεύσει την διαδικασία. Μου πέταγε λοιπόν το φινάλε του ανεκδότου "άντε γαμήσου κι εσύ κι ο γρύλος σου" και με περίμενε. 
Αν κι έχουμε χαθεί πια, την ακούω συχνά μες το κεφάλι μου να επαναλαμβάνει ακούραστα το ανέκδοτο του γρύλου, μολονότι προσπαθώ να αντιμετωπίζω όσα έρχονται όταν έρχονται, και να μην πνίγομαι σε μια κουταλιά νερό.
Υπάρχουν φορές όμως που ξεμένω από έμπνευση ή νοιώθω πως βαλτώνω από το πολύ παρόν και το κρυφτοκυνηγητό, κι αφήνω ελεύθερο τον ενήλικα να σκάψει μια λαγουδότρυπα για να πέσω ανάμεσα στους υπόλοιπους τρελούς. Πάντα όμως, η ίδια φωνή, με ταρακουνά λίγο πριν μου πάρουν το κεφάλι. Ανοίγω τα μάτια μου και την βλέπω να τινάζει τα φύλλα που έχουν μπλεχτεί στα μαλλιά μου.
- Δεν βαρέθηκες να περιμένεις; της λέω.
Δεν μου απαντά, παρά μόνο με κοιτάζει διερευνητικά για να δει αν επέστρεψα ολόκληρη στον κόσμο του Τώρα. Με πιάνει απ' το χέρι και συνεχίζουμε το κουτσό.